..ეძღვნება იმას, ვისაც ჩემი "ნატვრა" ჰქვია და ჩემთვის სულიერი "გაზაფხულის" მოტანა შეუძლია!
★ დედაქალაქის რომელიღაც ქუჩაში ჩემდა სამწუხაროდ გულის სიღრმისეულ კუნჭულში, რომელიც მეგონა "ცხრაკლიტულში" მქონდა გადამალული, ჩემი დიდი ძალისხმევისა, რომ გულდასმით შემენახა, სხვებისთვის დასანახად და ხელების საფათუროდ არ გამხდარიყო, მყარად დაცული მქონებოდა, მიუხედავად ჩემგან გაწეული ამ ყველანაირი მცდელობისა, მაინც დავკარგე ჩემთვის უძვირფასესი და უნეტარესი, რომელსაც ცხოვრების ხ ა ლ ი ს ი ჰქვია და ამჟამად განვიცდი სულიერ სიცარიელეს და ფიზიკურ დისკომფოტს, ეს კი ენით აუღწერელი ჩემი შინაგანი "მწარე" ტკივილია.
★ და მაინც., ყოველი გაზაფხულის დადგომა იმის მოლოდინს მიღვიძებს, ნუგეშს და შვებას მაძლევს, რომ იმედი ვიქონიო, რადგან საყოველთაოდ ცნობილია: "იმედი ბოლოს კვდება-ო"., იქნებ მოხდეს სასწაული (სასწაულების მოხდენის მე დღემდე მაინც მჯერა), რომ ვინმემ იპოვოს და დამიბრუნოს ჩემი ხალისი, არა ცარიელი და უღირებლო მადლობის ფასად, არამედ გულიანად და რეალურად მპოვნელი ჩემგან დასაჩუქრდება ლამაზი ცხოვრებით, ღიმილით, სიტკბოთი და ადამიანური, ბიოლოგიური სითბოთი, როგორც ვერტიკალურ ისე ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში 100%..
★ ჩემო მურაბაზე უგემრიელესო და უტკბილესო, ის ერთად ერთო და ყველაფრით ჯანმრთელო ადამიანო, მე შენი მჯერა, რადგან ერთი რამ დანამდვილებით ვიცი, რომ მარეთლაც:
ს ა ო ც ა რ ი ა თუ როგორ შეუძლია შენს ცხოვრებაში შემთხვევით მოსულ ერთ ადამიანს, ძირ-ფესვიანად და რადიკალურად შეცვალოს შენი გარემო, შენი დამოკიდებულება, შენი ჩვევები, გრძნობები, შენი შინაგანი სამყარო, აზრები, მოქმედებები და ალალად + უანგაროდ ამ გაზაფხულზე მოგიტანოს ის დაკარგული ფარული და უხილავი გრძნობა, რასაც ❤
ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ჰქვია., და ეს ყველაფერი - მხოლოდ 1 ადამიანს ძალუძს!
პ.ს. წლები "შავი მერანივით" მიქრის, სიცოცხლე კი ამ წუთისოფელში "ვირის კუდივით" მოკლეა, მაგრამ მე მაინც ლოდინი მიღირს - დღემდე მას, იმ ერთადერთს ველოდები, რადგან ამ ქალაქშია ისიც - სულიერად ვმართავ დიალოგს მასთან, არ ვტოვებ მარტო, თუ იგი არ მტოვებს მარტო - არ ვიცი., ვიცი ვარ მარტო და ვართ მაინც ო რ ნ ი !
