..ეძღვნება იმას, ვისაც ჩემი "ნატვრა" ჰქვია და ჩემთვის სულიერი "გაზაფხულის" მოტანა შეუძლია! — დედაქალაქის რომელიღაც ქუჩაში ჩემდა სამწუხაროდ გულის სიღრმისეულ კუნჭულში, რომელიც მეგონა "ცხრაკლიტულში" მქონდა გადამალული, ჩემი დიდი ძალისხმევისა, რომ გულდასმით შემენახა, სხვებისთვის დასანახად და ხელების საფათუროდ არ გამხდარიყო, მყარად დაფარული მქონებოდა, მიუხედავად ჩემგან გაწეული ამ ყველანაირი შრომა-გარჯისა მაინც დავკარგე ჩემთვის უძვირფასესი და უნეტარესი, რომელსაც ცხოვრების ხ ა ლ ი ს ი ჰქვია და ამჟამად განვიცდი სულიერ სიცარიელეს და ფიზიკურ დისკომფოტს, ეს კი ენით აუღწერელი ჩემი შინაგანი "მწარე" ტკივილია. ◾ ამ განცხადების გაკეთება, მხოლოდ იმ ერთად-ერთ ნუგეშს და შვებას მაძლევს, რომ იმედი ვიქონიო, რადგან საყოველთაოდ ცნობილია: "იმედი ბოლოს კვდება-ო"., იქნებ მოხდეს სასწაული (სასწაულების მოხდენის მე დღემდე მჯერა), რომ ვინმემ იპოვოს და დამიბრუნოს, არა ცარიელი და უღირებლო მადლობის ფასად, არამედ გულიანად და რეალურად მპოვნელი ჩემგან დასაჩუქრდება ლამაზი ცხოვრებით, ღიმილით, სიტკბოთი და ადამიანური, ბიოლოგიური სითბოთი, როგორც ვერტიკალურ ისე ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში. ◾ ჩემო მურაბაზე უგემრიელესო და უტკბილესო, ის ერთად ერთო და ყველაფრით ჯანმრთელო ადამიანო, მე შენი მჯერა, რადგან ერთი რამ ნამდვილად ვიცი, რამდენად მართლაც ს ა ო ც ა რ ი ა: თუ როგორ შეუძლია შენს ცხოვრებაში შემთხვევით მოსულ ერთ ადამიანს, ძირ-ფესვიანად და რადიკალურად შეცვალოს შენი გარემო, შენი დამოკიდებულება, შენი ჩვევები, გრძნობები, შენი შინაგანი სამყარო, აზრები, მოქმედებები და ალალად + უანგაროდ მოგიტანოს ის დაკარგული ფარული და უხილავი გრძნობა, რასაც ❤ ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ჰქვია., და ეს ყველაფერი - მხოლოდ იმ 1 ადამიანს ძალუძს! პ.ს. წლები "შავი მერანივით" მიქრის, სიცოცხლე კი ამ წუთისოფელში "ვირის კუდივით" მოკლეა, მაგრამ მე მაინც ლოდინი მიღირს.. სულიერად ვმართავ დიალოგს მასთან, არ ვტოვებ მარტო, თუ იგი არ მტოვებს მარტო - არ ვიცი., ვიცი ვარ მარტო და ვართ მაინც ო რ ნ ი !
სახელი : მაცი ხვიტია